Ef: 4,26 Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym,
4,27 nie dawajcie diabłu przystępu.
Jak: 1,19 A niech każdy człowiek będzie skory do słuchania, nieskory do mówienia, nieskory do
gniewu.
1,20 Bo gniew człowieka nie czyni tego, co jest sprawiedliwe u Boga.
1,21 Przeto odrzućcie wszelki brud i nadmiar złości i przyjmijcie z łagodnością wszczepione w was
Słowo, które może zbawić dusze wasze.
1,22 A bądźcie wykonawcami Słowa, a nie tylko słuchaczami, oszukującymi samych siebie.
Są cztery rodzaje temperamentu:
1)łatwy do rozzłoszczenia i łatwy do uspokojenia to, co zyskuje jest wyrównane przez to co traci;
2)trudny do rozzłoszczenia i trudny do uspokojenia, to co traci jest wyrównane przez to co zyskuje;
3)trudny do rozzłoszczenia i łatwy do uspokojenia, to człowiek pobożny;
4)łatwy do rozzłoszczenia i trudny do uspokojenia, to człowiek zły.
Słowo Boże naucza: Adam nichar bechiso bechoso uwechaaso. Człowieka można poznać po
-jego kieszeni [po jego stosunku do pieniędzy],
-po jego stole [po tym jak się zachowuje, gdy je]
-i po jego gniewie.
Chwila, w której człowiek wpadnie w gniew, może przynieść szkodę, którą trudno będzie naprawić nawet przez uspokojenie i zażegnanie gniewu.
Można zauważyć, że niektórzy ludzie wstają rano z łóżka i już są rozzłoszczeni, wszystko, co robią jest przyczyną ich złego humoru. O takich ludziach Słowo Boże naucza: Wszystkie rodzaje grzechów rządzą tym, kto wstaje rozzłoszczony. Największą stratą, jaką ponosi ten, kto jest stale rozzłoszczony, jest to, że staje się on niewolnikiem swojego nastroju.
Ten, kto łatwo wpada w gniew, traci swoją mądrość. Nawet mała złość może spowodować, że człowiek traci swoją możliwość osądu i kontrolę nad swoim światem emocji. Słowa wypowiadane w gniewie często niszczą relacje między ludźmi, nawet, jeśli dojdzie do zgody.
Słowo Boże wyjaśnia, że choć uzewnętrznianie gniewu przynosi szkodę, naprawdę dużo większa jest duchowa szkoda, którą ponosi ten, kto wpadł w gniew. Ten, kto łatwo wpada w złość i łatwo daje się uspokoić, może zacząć przyjmować to jako swoją stałą cechę charakteru, myśląc, nie szkodzi, że wybuchnąłem gniewem, zaraz będę uspokojony. Przez to zapomina o krzywdzie, jaką spowodowała złość.
W przypadku tego, kto z trudem wybucha i z trudem się uspokaja, człowiek ten cierpi długo z powodu konsekwencji swojego temperamentu. Jest, więc większa szansa, że zacznie on pracować nad zmianą swojego charakteru. Ten, kogo trudno rozgniewać, a łatwo uspokoić jest nazywany przez Słowo Boże pobożnym. To człowiek, który cierpliwie znosi to, co Boska Opatrzność na niego nałożyła i nie daje się łatwo sprowokować.
Święci ludzie potrafią załagodzić swój gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Tak na przykład postąpił Król Dawid, kiedy przeklinał go Szimei, Król powstrzymał swoich służących, którzy chcieli odpowiedzieć tym samym i powiedział im: Bóg pozwolił mu, aby mnie przeklinał.
Słowo Boże nie mówi o człowieku, który nigdy nie wpada w gniew, ponieważ to jest niemożliwe. Nawet Mojżesz, najbardziej skromny z ludzi, dał upust dla swojego gniewu,
(zob. 4 Moj 31:14 i 20:10).
Są okoliczności, w których gniew może być usprawiedliwiony, np. w przypadku gniewu Pinchasa
( 4 Mój: 25:1-15).
Ten, kto z trudem wpada w gniew i łatwo się uspokaja jest rzeczywiście świętą osobą.
Skoro wybuchł, pomimo swojej natury, musiał mieć ku temu poważny powód. Jego świętość objawia się przez umiejętność kontrolowania swoich emocji i przez to, że się uspokoił, pomimo tego, że miał ważny powód do gniewu. Ten, kto jest stale w złości jest uważany za złego człowieka, bo sugeruje to, że trwa w grzechu. Słowo Boże uczy: Nie wpadaj w złość, a nie zgrzeszysz, na poziomie emocjonalnym niestabilny charakter wyraża się gniewem, na poziomie duchowym przybiera on formę grzechu.
Z mojego studium Bożego Słowa
(wnioski)
Stanisław K.
|
Artykuły 
